Wet seksuele misdrijven
Reactie
| Naam | Anoniem |
|---|---|
| Plaats | Den Haag |
| Datum | 29 juni 2020 |
Vraag1
- Wat vindt u goed in dit wetsvoorstel en waarom?- Wat minder goed? En waarom vindt u dat?
- Sluit dit wetsvoorstel aan bij uw opvattingen over strafbaar seksueel gedrag?
- Wat vindt u normaal en gelijkwaardig seksueel contact voor jongeren? Welke rol kan voorlichting of onderwijs hierbij spelen?
- Kijkt u anders naar seksueel grensoverschrijdend gedrag na gebruik van alcohol of drugs? Zo ja, wat is er dan anders?
- Wat is een goede manier om informatie te geven en discussie te voeren over seksueel grensoverschrijdend gedrag?
- Wat is er nodig voor een goede uitvoering van dit wetsvoorstel?
- Waar moet de voorlichting over deze wet zich op concentreren?
- Wat zou u de minister van JenV willen meegeven over dit wetsvoorstel?
Dit wetsvoorstel is heel pijnlijk voor slachtoffers van verkrachting. Ik ben zelf ervaringsdeskundige tegen wil en dank en begon hoopvol de Memorie van Toelichting te lezen. De constatering dat de meeste vrouwen bevriezen (volgens uw bron 70%, in de ervaring van mijn therapeut 97%) voelde als een erkenning. Eindelijk begrip en gerechtigdheid, dacht ik nog. Maar toen kwam de deceptie: die erkenning vertaalt zich totaal niet in een passende straf. Integendeel. We krijgen te horen dat we helemaal niet verkracht zijn, maar slechts seksuele interactie tegen onze wil hebben gehad. Waar ook nog eens de helft minder straf op staat, want zonder (dreiging met) geweld is het blijkbaar half zo erg als verkrachting. Goed om te weten, heb ik er al die jaren veel te zwaar aan getild. Dat is nog eens omdenken. En goed signaal ook aan alle verkrachters, eh sorry, mensen die seksuele interactie met anderen hebben tegen hun zin, zo erg is het niet wat ze doen. Neem me niet kwalijk, maar ik kan niet anders dan cynisch, verbijsterd en bedroefd zijn over dit wetsvoorstel. Wat er wel moet gebeuren? Het begrip verkrachting aanpassen aan de realiteit: elke vorm van seksueel binnendringen van het lichaam tegen iemands wil is verkrachting en op elke vorm hoort dus (ten hoogste) twaalf jaren of een geldboete van de vijfde categorie te staan. Wil het slachtoffer niet automatisch bevriezen of is ze niet buiten bewustzijn, en vindt de verkrachter het (daarom) nodig (dreiging met) geweld te gebruiken? Dan komt er nog eens twee extra jaar strafverzwaring bovenop die twaalf jaar. Zo hoort dat te gaan. Voor de bewijslast maakt het weinig uit: de meeste vrouwen worden door een bekende verkracht en als je pech hebt, is het sowieso zijn woord tegen het jouwe. Hoewel ik het formeel wel begrijp, vind ik het overigens uitermate pijnlijk dat u bij zo’n precair onderwerp als dit naam en toenaam vraagt van de mensen die reageren. Dat men de keuze heeft om de persoonlijke gegevens niet te publiceren doet daar niet aan af. Bedankt voor uw aandacht en ik hoop uit de grond van mijn hart dat u dit wetsvoorstel aanpast. Verkrachting is één van de allerergste dingen die een mens kan meemaken. Doe daar alstublieft recht aan.