Aanpassing van toetsingskader in het kader van positieflijst reptielen

Reactie

Vraag1

Het toetsingskader is helaas niet toereikend om een objectieve beoordeling te doen van een veelvoud van soorten. Daarbij is het taal gebruik in de kaders zodanig geformuleerd, dat het "sturend" is. Hierdoor wordt je gedwongen een binaire score te geven voor een onderdeel dat nuance verdiend. Veel risico factoren berusten op ervaring en kennis en ook het gebruik van de juiste materialen en voeding. Dit kan beter worden geborgd in houderijvoorschriften die wettelijk bindend zijn. Voor die houderijvoorschriften is ook een groter maatschappelijk draagvlak dan voor de positieflijst hetgeen de slagingskans doet vergroten en zal leiden tot beter welzijn, gezien we daarmee de zorg borgen in bindende criteria doe toetsbaar en controleerbaar zijn. Ik heb mede door de noodzaak verder uit te wijden mbt details van het kader dan ook gekozen u van een mail met onderbouwing te voorzien.

Vraag2

Probleem met de risico factoren is dat (net als bij de zoogdieren) het vergelijken van soorten nagenoeg onmogelijk is, zeker als zij zo van elkaar verschillen. Risico factoren en categorieën zijn daarmee ook lastig te kaderen, gezien omstandigheden veel bepalender zullen zijn voor de daadwerkelijke risico's en de wijze waarop de houder er naar zal handelen. Belangrijk hierbij is ook dat door de selectie van risicofactoren dus ook gekeken moet worden naar de beoordeling van soortgelijke risico's bij zoogdieren. Zo hebben bijtincidenten van serieuze aard bij honden een veel hogere prevalentie dan bij reptielen en deze diersoort is wel opgenomen op de positieflijst zoogdieren. De toetsing zal dus langs dezelfde meetlat gelegd moeten worden om tot een objectieve risico inventarisering te komen.

Vraag3

Hete belangrijkste is kennis, dit is tegenwoordig prima voor handen en zou als criterium beter mee moeten wegen in de beoordeling van soorten. Er moet mogelijk gekeken worden op welke wijze, de noodzakelijke kennis(en ruimte) voor en over de te houden dieren geborgd kan worden om zodoende welzijn te garanderen. Het uitsluiten van soorten zal in dat opzicht nooit leiden tot verbeterd welzijn. Eerder zal het tegenovergestelde ontstaan door het afnemen van kennis over soorten die niet (meer ) worden gehouden. Ook zal de diversiteit van de genenpoel kunnen afnemen, hetgeen instrumenteel kan zijn in de nabije toekomst als het gaat om soortbehoud.