Wetsvoorstel strafbaarstelling verheerlijken van terrorisme en openbare steunbetuiging aan terroristische organisaties

Reactie

Vraag1

Dit wetsvoorstel lijkt op het eerste gezicht bedoeld om de samenleving te beschermen, maar in de praktijk schuift het een gevaarlijke macht richting de overheid: namelijk de volledige zeggenschap over wie of wat als “terroristisch” wordt bestempeld. Dat betekent dat burgers zelf geen ruimte meer hebben om daar een eigen mening over te vormen of uit te spreken. In een democratie hoort de macht juist te worden gecontroleerd door het volk, niet omgekeerd. Als de overheid gaat bepalen welke organisaties je wel en niet publiekelijk mag steunen, verwordt vrijheid van meningsuiting tot een privilege dat alleen geldt binnen de grenzen die de machthebber trekt.

Bovendien opent dit wetsvoorstel de deur naar het criminaliseren van vreedzaam protest. Vandaag is dat misschien een demonstratie tegen een gewapende groepering, maar morgen kan het een protest tegen een bevriende staat zijn — bijvoorbeeld tegen het beleid van Israël, of vóór de rechten van Palestijnen. Wie bepaalt in dat geval of zo’n protest “steun aan een terroristische organisatie” is? De geschiedenis laat zien dat vooruitgang vaak juist voortkomt uit protest tegen het bestaande gezag, ook als dat op dat moment als gevaarlijk of radicaal werd bestempeld.

Als we dit wetsvoorstel in deze vorm aannemen, vergeten we dat veel rechten die we nu vanzelfsprekend vinden ooit zijn bevochten door mensen die zich tegen de officiële lijn verzetten. Vrouwenkiesrecht kwam er omdat vrouwen massaal protesteerden tegen wetten die hen uitsloten. De afschaffing van slavernij werd voorafgegaan door acties die in hun tijd als opruiend golden. Het homohuwelijk werd mogelijk gemaakt dankzij generaties activisten die door sommigen werden weggezet als extremisten. Vrijheid van meningsuiting is geen luxe, maar de fundering van al die verworvenheden — en die fundering wordt met dit voorstel ondergraven.