Wetsvoorstel strafbaarstelling verheerlijken van terrorisme en openbare steunbetuiging aan terroristische organisaties

Reactie

Vraag1

Het wetsvoorstel hindert de discussie over maatschappelijke onderwerpen en maatschappelijke vooruitgang. Onduidelijke terminologie, "terrorisme" en "steunbetuiging aan terrorisme”, veroordeelt standpunten die botsen met de huidige tijdsgeest. Juist doordat we in het verleden halsstarrig vasthielden aan het behoud van een bestaand wereldbeeld dient wetgeving te voorkomen dat we jaren later onze excuses moeten aanbieden aan mensen die we veroordeeld hebben voor een afwijkend standpunt. Onze wetgeving moet vooruitgang niet blokkeren, maar bijdragen aan een vrije ontwikkeling. We zijn immers het “vrije westen”.
In het verleden beschouwden we slaven die vochten voor hun vrijheid en Indonesiërs die een zelfstandige staat nastreefden als terroristen. In die tijd werd een belangrijk Nederlander, Joris Ivens, als 'persona non grata' verbannen uit Nederland omdat hij de Nederlandse versie van de "politionele acties" niet wilde uitdragen. Zijn films lieten zien wat er werkelijk gebeurde. Pas jaren later, nadat de Verenigde Naties Nederland terecht wees en zijn documentaires wereldwijd waardering kregen, werd Joris als een groot "Nederlandse" cineast geëerd.
Dit wetsvoorstel draagt elementen in zich om dit soort historische fouten te reproduceren. De toelichting toont de huidige antipathie tegenover bepaalde maatschappelijke groeperingen en ontwikkelingen. Met dit voorstel verkwanselen we de mogelijkheid onze toekomst op een democratische wijze richting te geven, terwijl bestaande wetgeving al voldoet om extremisme aan te pakken. Volgens deze wet zou Nelson Mandela een terrorist zijn en nooit met internationale steun, ook vanuit Nederland, bevrijd zijn van zijn ketens.
In de motivatie doet de oudere generatie alsof zij de jeugd wil beschermen. Maar aandacht voor eventuele misvattingen bij de oudere generatie over de motieven, normen en waarden van bevriende regimes ontbreekt. De geschiedenis leert ons dat we ook wel eens verkeerde vrienden kiezen. In de Iran - Irak oorlog was Saddam Hoessein de grote vriend. Later moest hij bestreden worden als een leider van een "terroristische staat met massavernietigingswapens" (hoewel nooit gevonden).
Sanctionering op basis van vage definities, geen kritische reflectie op een situatie en gebrek aan zelfkritiek zijn de basis voor herhaling van dergelijke fouten. Dit wetsvoorstel levert slachtoffers. Als later blijkt dat de veroordeelde persoon het voortschrijdende inzicht had, hoe willen we dan omgaan met deze veroordeling?