Besluit terugdringen schoolverzuim

Reactie

Vraag1

Als consulent leerrecht en onderwijs zie ik dagelijks wat er onder de oppervlakte gebeurt wanneer een leerling vastloopt. Verzuim is nooit een op zichzelf staand feit. Het is een signaal. Een roep om ruimte, verbinding en maatwerk.

Het is goed dat het Ministerie inzet op beter zicht op verzuim. Transparantie kan helpen, maar alleen als we beseffen dat cijfers pas waarde krijgen wanneer we ze verbinden aan het verhaal van het kind, het gezin en de context waarin het misgaat.

Wat mij opvalt in dit conceptbesluit is dat het veel nadruk legt op gegevens, verantwoordelijkheden en stromen van informatie. Dat is nodig, maar onvoldoende. Als we werkelijk schoolverzuim willen terugdringen, dan moeten we ook expliciet benoemen wat er nodig is in de praktijk: ruimte voor maatwerk, het centraal stellen van ontwikkeling in plaats van aanwezigheid, en een cultuur waarin ouders geen angst ervaren om aan te sluiten maar het gevoel hebben dat ze deelnemer zijn in plaats van toeschouwer.

Ik mis in deze uitwerking de aandacht voor de menselijke maat. De leerlingen waar dit over gaat worstelen vaak al lang met druk, overprikkeling of een onderliggend probleem. Ouders voelen zich niet gehoord, raken het overzicht kwijt, en ervaren stress zodra ze met leerplicht of school aan tafel komen. Alleen sturen op verzuimgegevens doet geen recht aan deze realiteit.

Mijn input voor dit besluit is daarom helder:
Zorg dat de regels niet alleen gaan over wat geregistreerd moet worden, maar vooral over hoe we samen kijken naar ontwikkeling, veiligheid, welzijn en passende routes. Verzuim is niet iets wat je van bovenaf oplost. Het vraagt om vertrouwen, gesprek, en het durven buigen van systemen wanneer een kind daarom vraagt.