Wet grondgebondenheid en verantwoorde mestafzet

Reactie

Vraag1

Hier is weer een wetgeving met middelvoorschriften waarvan we nu al weten dat we het doel niet gaan halen.
Door de melkveehouderij via een GVE norm te verplichten om een areaal grasland of rustgewassen onder het bedrijf te hebben geef je andere sectoren de vrijheid om grasland te scheuren en teelten te gaan toepassen die vervuilender en renderender zijn. Dit betekent dat de melkveehouderij op zoek moet gaan naar extra grond terwijl andere telers zich niet willen binden aan veehouders. Gevolg de melkveehouder moet krimpen, minder inkomsten, dus wordt ook teler en ruimt de veehouderij op en scheurt ook het grasland.
Een GVE norm gebaseerd op melkproductie maakt het alleen maar ingewikkelder en is al dubbelop naast de fosfaatrechten.
In ML gebieden een maximale veebezetting van 1,5 GVE stimuleerd de melkveehouder om te stoppen met melken vanwege te laag rendement.
Werken met mestvervoersregio's en maximale afstand beperkt boeren in de uithoeken van ons land onevenredig en de vraag naar mest stopt niet bij de grens en kan in het buitenland ook goed worden afgezet.
In dit voorstel staat heel weinig over mestverwerking. Met mono-vergisting van rundveemest kan nederland groen gas produceren dat nodig is om het CO2 probleem aan te pakken en als je dat als overheid regelt kun je ook bepalen waar de reststromen blijven.
Daarnaast zal de overheid die de sector beperkt en extensivering bepleit ook gronden aan de veehouders moeten aanbieden om die extensivering mogelijk te maken.