Regeling CO2-heffing industrie

Reactie

Vraag1

De beste financiële prikkel om de CO2-uitstoot te reduceren is bedrijven een vast bedrag te laten betalen voor elke ton CO2-emissie (en subsidie te geven voor elke ton CO2-absorptie), zonder onderscheid naar de reden van die uitstoot (of absorptie). Als dit betekent dat we voor bepaalde producten of diensten meer gaan betalen, dan moet dat maar. De prijs die we in de vorm van klimaatverandering betalen mag best zichtbaar worden in de prijs in euro's. Economische wetten gaan dan helpen om de klimaatdoelen te bereiken.

Aan de andere kant moet, om schokeffecten te voorkomen, aansluiting gezocht worden bij de complexe economische en politieke realiteit van nu. De hier voorgestelde provisorische regeling zit dermate onoverzichtelijk in elkaar dat ik vermoed dat hier lang en veel over vergaderd is, dus dat er op dit punt weinig valt te verbeteren.

Ik zie deze provisorische regeling dus als een prima vertrekpunt, maar dan moet daar wel een soepele overgang naar de ideale regeling met een vast tarief voor elke ton uitgestoten of geabsorbeerde CO2 aan gekoppeld worden. Daarom stel ik voor de provisorische regeling vanaf het moment van invoeren geleidelijk weer af te bouwen, door de eraan verbonden geldstromen lineair in de tijd naar nul te laten afnemen, en tegelijkertijd de ideale regeling geleidelijk in te voeren, door het tarief daarvoor lineair in de tijd te laten groeien, van nul tot aan het gewenste niveau.

Verder valt te overwegen om al deze maatregelen te beperken tot die, in termen van (netto) CO2-uitstoot, grootste bedrijven die samen verantwoordelijk zijn voor 80% van het totaal. Welke bedrijven dat zijn, zal dan met enige regelmaat moeten worden herzien. Dat is extra werk, maar daar staat tegenover dat de overige bedrijven niet hoeven te investeren in tijd en meetapparatuur om aan de regeling te voldoen.