AMvB Dierwaardige Veehouderij

Reactie

Vraag1

Het voorstel van minister Wiersma doet geen recht aan wat dieren minimaal nodig hebben om van een dierwaardig bestaan te kunnen spreken. Wetenschappelijke inzichten laten ondubbelzinnig zien dat moederzorg essentieel is voor kalveren: de eerste weken bij de moeder zorgen voor een betere weerstand, minder stress en een gezondere ontwikkeling. Toch blijft dit voorstel steken in oude praktijken waarbij kalfjes direct na geboorte worden weggehaald. Een werkelijk dierwaardige veehouderij erkent de waarde van deze band en laat moeder en kalf bij elkaar.

Ook op het gebied van huisvesting schiet het plan tekort. Kalveren blijven volgens dit voorstel toegestaan om individueel opgesloten te worden in kleine hokken – terwijl bekend is dat runderen sociale kuddedieren zijn die lijden onder eenzaamheid. Jong geleerd is oud gedaan: sociaal contact in de eerste levensmaanden is van cruciaal belang voor hun gedrag en welzijn op latere leeftijd. Daarnaast ontbreekt het aan een structurele verplichting tot weidegang, terwijl grazen en buiten zijn fundamentele gedragingen zijn voor het welzijn van runderen. Het is schrijnend dat stierkalfjes nu hun hele leven op betonnen roostervloeren doorbrengen zonder ooit gras of daglicht te zien.

De voeding laat eveneens te wensen over. In de kalvervleesindustrie wordt nog steeds bewust ijzerarm gevoerd om het vlees “blank” te houden, met als gevolg dat kalfjes massaal kampen met bloedarmoede en maagproblemen. Dierwaardige voeding betekent voedzame melk, voldoende ijzer en ruwvoer zoals hooi en gras – geen dieet dat ziekte en zwakte in de hand werkt. Daarbij hoort ook een zachte en schone ligplek: kalveren zouden niet op koude, vieze roosters mogen liggen, maar op stro of in de wei. Het ontbreken van frisse lucht en natuurlijk daglicht in veel stalsystemen maakt het plaatje compleet: zonder toegang tot buitenlucht is er geen sprake van welzijn, laat staan waardigheid.

Kortom, het huidige voorstel miskent de basisbehoeften van het kalf en blijft hangen in minimale aanpassingen. Als samenleving zijn we verder dan dat. Dierwaardige veehouderij vraagt om échte keuzes: voor moederzorg, voor sociaal contact, voor buitenlucht, voor gezonde voeding en voor respect. Zolang die keuzes niet worden gemaakt, blijft dit voorstel wat het nu is – onvoldoende en onaanvaardbaar.