AMvB Dierwaardige Veehouderij

Reactie

Vraag1

Als iemand die dieren ziet als bewuste, voelende wezens, ben ik diep verontwaardigd over hoe langzaam en terughoudend Nederland basisnormen voor waardige omgang met dieren invoert.

Deze maatregel, ondanks de ogenschijnlijk goede bedoelingen, legitimeert in feite de onmenselijke systemen van vandaag nog jarenlang. Waarom worden dingen die zo fundamenteel zijn – bewegingsvrijheid, zorg voor het eigen nageslacht, toegang tot natuurlijk gedrag – uitgesteld tot 2040? Dit is geen vooruitgang, maar een vertragende erkenning van het voor de hand liggende.

Wat me in het bijzonder raakt, is dat we anno 2025 nog steeds discussiëren over het scheiden van pasgeboren kalveren van hun moeders. Dat zeugen nog steeds werpen in krappe kraamhokken, zonder voor hun biggen te kunnen zorgen, die vanaf hun eerste levensdagen onder hevige stress staan. Dat deze vormen van structureel lijden nog steeds legaal zijn en blijkbaar nog decennialang geaccepteerd worden.

Daarbij worden hele diergroepen – zoals eenden, konijnen en vissen – niet eens genoemd in het voorstel. Is hun lijden minder belangrijk? Waarom zijn zij volledig buiten beschouwing gelaten?

Deze AMvB lijkt vooral een poging om ‘iedereen een beetje tevreden te stellen’, maar zet het dier niet centraal, zoals de wet dat wél vereist. Zolang de belangen van mensen opnieuw voorrang krijgen, is er geen sprake van echte rechtvaardigheid.

Dieren kunnen niet voor zichzelf spreken. Maar wij kunnen – en móeten – dat wel doen. En eisen dat fundamenteel respect voor leven geen zaak van 2040 wordt, maar zo snel mogelijk realiteit.